کد مطلب:314016 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:179
ابری در حرم امام حسین و حرم اباالفضل پیدا شد
طلبه ی فاضل جناب ثقةالاسلام آقای محمدرضا محمودی، در نامه ای به انتشارات مكتب الحسین علیه السلام چنین می نویسد:
ابوی این جانب، آقای حاج شیخ عباس محمودی، برای حقیر نقل كرد: حدود سی سال پیش به كربلا مشرف شده بودم. روزی در تل زینبیه علیهاالسلام ایستاده بودم كه دیدم ابری ظاهر شد، ابتدا دور حرم حضرت امام حسین علیه السلام، و بعد از آن گرد حرم حضرت اباالفضل العباس علیه السلام طواف نمود و سپس نیز به طرف نجف اشرف حركت كرد.
ز هجرانت برادر اندر این غمخانه می گرید
به بالین برادر خون، شه فرزانه می گرید
ز داغ مرگ عباس جوان مردانه می گرید
خمیده گشت چون دال از غم بی دستی سقا
به جسم غرقه خون میر خود فرزانه می گرید
ز هجران رخ معشوق عاشق دم به دم گرید
شه مظلوم بر سالار خود شاهانه می گرید
به گرد هیچ پروانه نگشته در جهان شمعی
حسین چون شمع بر گرد سر پروانه می گرید
دو دست خود كمر بگرفت شاه دین و این گفتا
برادرجان نگر بر حال من بیگانه می گرید
سكینه از عطش با كودكان اندر غم و زاری
به خیمه هر زمان آن دختر دردانه می گرید
چه گویم من به زینب گر شود آگه ز احوالت
ز هجرانت برادر اندر این غمخانه می گرید
بود این آرزو بر «صیرفیان» دیدن كویت
كه بهر تو دمادم او به هر كاشانه می گرید [1] .
[ صفحه 397]
ابوی این جانب، آقای حاج شیخ عباس محمودی، برای حقیر نقل كرد: حدود سی سال پیش به كربلا مشرف شده بودم. روزی در تل زینبیه علیهاالسلام ایستاده بودم كه دیدم ابری ظاهر شد، ابتدا دور حرم حضرت امام حسین علیه السلام، و بعد از آن گرد حرم حضرت اباالفضل العباس علیه السلام طواف نمود و سپس نیز به طرف نجف اشرف حركت كرد.
ز هجرانت برادر اندر این غمخانه می گرید
به بالین برادر خون، شه فرزانه می گرید
ز داغ مرگ عباس جوان مردانه می گرید
خمیده گشت چون دال از غم بی دستی سقا
به جسم غرقه خون میر خود فرزانه می گرید
ز هجران رخ معشوق عاشق دم به دم گرید
شه مظلوم بر سالار خود شاهانه می گرید
به گرد هیچ پروانه نگشته در جهان شمعی
حسین چون شمع بر گرد سر پروانه می گرید
دو دست خود كمر بگرفت شاه دین و این گفتا
برادرجان نگر بر حال من بیگانه می گرید
سكینه از عطش با كودكان اندر غم و زاری
به خیمه هر زمان آن دختر دردانه می گرید
چه گویم من به زینب گر شود آگه ز احوالت
ز هجرانت برادر اندر این غمخانه می گرید
بود این آرزو بر «صیرفیان» دیدن كویت
كه بهر تو دمادم او به هر كاشانه می گرید [1] .
[ صفحه 397]
[1] سروده ي مرحوم صيرفيان، منتخب المصائب، ج 4، ص 304.